Testamentum Menendi Alfonsi

In nomine Patris et Filii et Spiritus sancti, amen. Quoniam in hac uita quasi hospites sumus et nemini nostrum ultimam sui exitus horam scire est datum, ob id ego Menendus Alfonsi, Dei famulus, licet indignus iubeo quandam particulam mee hereditatis disponere, diuina auxiliante gratia. Clamat namque beatus Iob ⁽¹⁾ et dicit: «Diues cum dormierit nichil secum affert; aperit oculos et nichil inueniet». Hec et alia huiuscemodi documenta sepissime audiens, fatio cartam testamenti canonice Sancti Saluatoris Ecclesiole de mea hereditate propria quam habeo inter uilla Arcuzelu et Valadares et ab illa Pala usque mare oceanum. De omni hereditate quam ibi habeo de parte meorum auorum uel parentum meorum siue de ganantia, tertiam partem do et concedo illa ab integro predicto loco per ubi illam potuerint inuenire seniores ipsius prescripti monasterii sus antiquis determinatam terminis. Quod si forte, quod minime credo, ego aut aliquis ex meis propinquis aut ex filiis uel extraneis hoc meum factum in aliquo corrumpere uoluerit, pro sola temeritate conponat ipsam hereditatem dupiatam et quamtum fuerit melioratam; et insuper sit maledictus et excommunicatus et cum Iuda traditore in inferni profundum dimersus. Facta carta testamenti mense nouembrio, era M.C.LXX.VI. Ego supradictus Menendus Adefonsi qui illam scribere feci, coram idoneis testibus sicut superius sonat roboro et confirmo. Qui presentes fuerunt: Petrus, ts; Iohannes, ts; Suerus, ts. Erus notuit.